αδιαίρετος
Greek edit
Etymology edit
4th century BC (Aristotle) Ancient Greek ἀδιαίρετος (adiaíretos), from ἀ- (a-) + διαιρετός (diairetós), the latter from δι- (di-) + αἱρέω (hairéō) + -τος (-tos).
Adjective edit
αδιαίρετος • (adiaíretos) m (feminine αδιαίρετη, neuter αδιαίρετο)
Declension edit
Declension of αδιαίρετος
| number case \ gender |
singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | αδιαίρετος • | αδιαίρετη • | αδιαίρετο • | αδιαίρετοι • | αδιαίρετες • | αδιαίρετα • |
| genitive | αδιαίρετου • | αδιαίρετης • | αδιαίρετου • | αδιαίρετων • | αδιαίρετων • | αδιαίρετων • |
| accusative | αδιαίρετο • | αδιαίρετη • | αδιαίρετο • | αδιαίρετους • | αδιαίρετες • | αδιαίρετα • |
| vocative | αδιαίρετε • | αδιαίρετη • | αδιαίρετο • | αδιαίρετοι • | αδιαίρετες • | αδιαίρετα • |
Synonyms edit
- see: ακέραιος (akéraios)
Antonyms edit
- διαιρετός (diairetós, “divisible, shareable”)
Related terms edit
- αδιαιρετότητα f (adiairetótita, “indivisibility”)
- διαιρετέος (diairetéos, “divisible”)
- διαιρετός (diairetós, “divisible”)
See also edit
- αδιάλυτος (adiálytos, “insoluble, not dissolvable”)