ολοκλήρωση
Greek edit
Etymology edit
Learnedly from ολοκληρώνω (olokliróno) + -ση (-si) with semantic loan from French intégrale in the calculus sense.[1]
Pronunciation edit
Noun edit
ολοκλήρωση • (oloklírosi) f (plural ολοκληρώσεις)
Declension edit
declension of ολοκλήρωση
| case \ number | singular | plural | |
|---|---|---|---|
| nominative | ολοκλήρωση • | ολοκληρώσεις • | |
| genitive | ολοκλήρωσης • | ολοκληρώσεων • | |
| accusative | ολοκλήρωση • | ολοκληρώσεις • | |
| vocative | ολοκλήρωση • | ολοκληρώσεις • | |
| Older or formal genitive singular: ολοκληρώσεως • | |||
Related terms edit
- see: ολόκληρος (olókliros)
References edit
- ^ “ολοκλήρωση”, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998