afvuren
Dutch edit
Etymology edit
Pronunciation edit
Verb edit
afvuren
- (transitive) to fire, to fire off (a weapon, projectile)
- De soldaat vuurde een raket af.
- The soldier fired off a rocket.
- Hij vuurde zijn pistool af in de lucht.
- He fired his pistol into the air.
- Ze vuurde meerdere schoten af uit haar geweer.
- She fired off multiple shots from her rifle.
Inflection edit
| Inflection of afvuren (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | afvuren | |||
| past singular | vuurde af | |||
| past participle | afgevuurd | |||
| infinitive | afvuren | |||
| gerund | afvuren n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | vuur af | vuurde af | afvuur | afvuurde |
| 2nd person sing. (jij) | vuurt af | vuurde af | afvuurt | afvuurde |
| 2nd person sing. (u) | vuurt af | vuurde af | afvuurt | afvuurde |
| 2nd person sing. (gij) | vuurt af | vuurde af | afvuurt | afvuurde |
| 3rd person singular | vuurt af | vuurde af | afvuurt | afvuurde |
| plural | vuren af | vuurden af | afvuren | afvuurden |
| subjunctive sing.1 | vure af | vuurde af | afvure | afvuurde |
| subjunctive plur.1 | vuren af | vuurden af | afvuren | afvuurden |
| imperative sing. | vuur af | |||
| imperative plur.1 | vuurt af | |||
| participles | afvurend | afgevuurd | ||
| 1) Archaic. | ||||