afwerpen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afwerpen. Equivalent to af +‎ werpen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfʋɛrpə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: af‧wer‧pen

Verb

afwerpen

1. (transitive) to throw off, to cast off
2. (transitive, figuratively) to produce, yield

   Het werk van de brandweer lijkt zijn vruchten af te werpen.

   The work of the fire department appears to yield its fruit.

Inflection

Conjugation of afwerpen (strong class 3+7, separable)
infinitive	afwerpen
past singular	wierp af
past participle	afgeworpen
infinitive	afwerpen
gerund	afwerpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	werp af	wierp af	afwerp	afwierp
2nd person sing. (jij)	werpt af	wierp af	afwerpt	afwierp
2nd person sing. (u)	werpt af	wierp af	afwerpt	afwierp
2nd person sing. (gij)	werpt af	wierpt af	afwerpt	afwierpt
3rd person singular	werpt af	wierp af	afwerpt	afwierp
plural	werpen af	wierpen af	afwerpen	afwierpen
subjunctive sing.1	werpe af	wierpe af	afwerpe	afwierpe
subjunctive plur.1	werpen af	wierpen af	afwerpen	afwierpen
imperative sing.	werp af
imperative plur.1	werpt af
participles	afwerpend	afgeworpen
1) Archaic.

Derived terms

• afwerping

Anagrams

• werpen af