ankeilen
Dutch edit
Etymology edit
Pseudo-Germanism, possibly derived from obsolete German ankeilen (“to secure something with a wedge”) or now chiefly colloquial Austrian German ankeilen (“to accost someone in order to sell them something”). It is unclear how the term acquired its present meaning in Dutch.
Pronunciation edit
Verb edit
ankeilen
- (transitive, journalism) to publish a short text on the front or main page of a newspaper, magazine, or news website in order to introduce an article elsewhere in that publication
Inflection edit
Inflection of ankeilen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | ankeilen | |||
past singular | keilde an | |||
past participle | angekeild | |||
infinitive | ankeilen | |||
gerund | ankeilen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | keil an | keilde an | ankeil | ankeilde |
2nd person sing. (jij) | keilt an | keilde an | ankeilt | ankeilde |
2nd person sing. (u) | keilt an | keilde an | ankeilt | ankeilde |
2nd person sing. (gij) | keilt an | keilde an | ankeilt | ankeilde |
3rd person singular | keilt an | keilde an | ankeilt | ankeilde |
plural | keilen an | keilden an | ankeilen | ankeilden |
subjunctive sing.1 | keile an | keilde an | ankeile | ankeilde |
subjunctive plur.1 | keilen an | keilden an | ankeilen | ankeilden |
imperative sing. | keil an | |||
imperative plur.1 | keilt an | |||
participles | ankeilend | angekeild | ||
1) Archaic. |