benevolus
Latin edit
Etymology edit
From bene (“well”) + -volus (“willing”). Reflects bene volō.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /beˈne.u̯o.lus/, [bɛˈneu̯ɔɫ̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /beˈne.vo.lus/, [beˈnɛːvolus]
Adjective edit
benevolus (feminine benevola, neuter benevolum, comparative benevolentior, superlative benevolentissimus, adverb benevolē); first/second-declension adjective
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | benevolus | benevola | benevolum | benevolī | benevolae | benevola | |
Genitive | benevolī | benevolae | benevolī | benevolōrum | benevolārum | benevolōrum | |
Dative | benevolō | benevolō | benevolīs | ||||
Accusative | benevolum | benevolam | benevolum | benevolōs | benevolās | benevola | |
Ablative | benevolō | benevolā | benevolō | benevolīs | |||
Vocative | benevole | benevola | benevolum | benevolī | benevolae | benevola |
Descendants edit
References edit
- “benevolus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “benevolus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- benevolus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be well-disposed towards..: benevolo animo esse in aliquem
- to be well-disposed towards..: benevolo animo esse in aliquem