Latin edit

Etymology edit

Borrowed from Ancient Greek κανονικός (kanonikós).

Pronunciation edit

Noun edit

canonicus m (genitive canonicī); second declension

  1. canon
  2. clergyman
  3. prebendary

Declension edit

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative canonicus canonicī
Genitive canonicī canonicōrum
Dative canonicō canonicīs
Accusative canonicum canonicōs
Ablative canonicō canonicīs
Vocative canonice canonicī

Adjective edit

canonicus (feminine canonica, neuter canonicum); first/second-declension adjective

  1. canonical
  2. regular (obeying rules)

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative canonicus canonica canonicum canonicī canonicae canonica
Genitive canonicī canonicae canonicī canonicōrum canonicārum canonicōrum
Dative canonicō canonicō canonicīs
Accusative canonicum canonicam canonicum canonicōs canonicās canonica
Ablative canonicō canonicā canonicō canonicīs
Vocative canonice canonica canonicum canonicī canonicae canonica

Derived terms edit

Descendants edit

References edit