convictus
Latin edit
Etymology 1 edit
Perfect passive participle of convincō.
Participle edit
convictus (feminine convicta, neuter convictum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | convictus | convicta | convictum | convictī | convictae | convicta | |
Genitive | convictī | convictae | convictī | convictōrum | convictārum | convictōrum | |
Dative | convictō | convictō | convictīs | ||||
Accusative | convictum | convictam | convictum | convictōs | convictās | convicta | |
Ablative | convictō | convictā | convictō | convictīs | |||
Vocative | convicte | convicta | convictum | convictī | convictae | convicta |
Descendants edit
Etymology 2 edit
Derived from convīctum, supine of convīvō (“I live together, I banquet”).
Noun edit
convīctus m (genitive convīctūs); fourth declension
Declension edit
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | convīctus | convīctūs |
Genitive | convīctūs | convīctuum |
Dative | convīctuī | convīctibus |
Accusative | convīctum | convīctūs |
Ablative | convīctū | convīctibus |
Vocative | convīctus | convīctūs |
Descendants edit
- → Italian: convitto
References edit
- “convictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “convictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- convictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be convicted by some one's evidence: testibus teneri, convictum esse
- to be convicted by some one's evidence: testibus teneri, convictum esse