klaarspelen

Dutch

Etymology

Compound of klaar +‎ spelen. First attested in the nineteenth century.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈklaːrˌspeː.lə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: klaar‧spe‧len

Verb

klaarspelen

1. (transitive) to manage to get done

Inflection

Conjugation of klaarspelen (weak, separable)
infinitive	klaarspelen
past singular	speelde klaar
past participle	klaargespeeld
infinitive	klaarspelen
gerund	klaarspelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	speel klaar	speelde klaar	klaarspeel	klaarspeelde
2nd person sing. (jij)	speelt klaar	speelde klaar	klaarspeelt	klaarspeelde
2nd person sing. (u)	speelt klaar	speelde klaar	klaarspeelt	klaarspeelde
2nd person sing. (gij)	speelt klaar	speelde klaar	klaarspeelt	klaarspeelde
3rd person singular	speelt klaar	speelde klaar	klaarspeelt	klaarspeelde
plural	spelen klaar	speelden klaar	klaarspelen	klaarspeelden
subjunctive sing.1	spele klaar	speelde klaar	klaarspele	klaarspeelde
subjunctive plur.1	spelen klaar	speelden klaar	klaarspelen	klaarspeelden
imperative sing.	speel klaar
imperative plur.1	speelt klaar
participles	klaarspelend	klaargespeeld
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: klaarspeel