minje
Dutch edit
Etymology edit
Borrowed from Yiddish מנין (minyen), from Hebrew מִנְיָן (minyán). Doublet of minjan.
Pronunciation edit
Noun edit
Saterland Frisian edit
Etymology edit
From Old Frisian minnia, from Proto-West Germanic [Term?], from Proto-Germanic *minjōną. Cognates include Dutch minnen and German minnen.
Pronunciation edit
Verb edit
minje
- (transitive) to love
Conjugation edit
Conjugation of minje (weak type 2)
Grúundfoarme | minje | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Infinitive | tou minjen | ||||||
Present tense | Past tense | ||||||
iek | minje | wie | minje | iek | minde | wie | minden |
du | minst | jie | minje | du | mindest | jie | minden |
hie/ju/dät | mint | jo | minje | hie/ju/dät | minde | jo | minden |
Present participle | Imperative | Auxiliary | Past participle | ||||
minjend | Singular | min | häbe | mind | |||
Plural | minjet |