onttuigen
Dutch edit
Etymology edit
From ont- (“un-”) + tuigen (“to rig”), or from tuig (“rig”) + ont- -en (privative verb-forming circumfix).
Pronunciation edit
Verb edit
onttuigen
- (transitive) to unrig
Inflection edit
| Inflection of onttuigen (weak, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | onttuigen | |||
| past singular | onttuigde | |||
| past participle | onttuigd | |||
| infinitive | onttuigen | |||
| gerund | onttuigen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | onttuig | onttuigde | ||
| 2nd person sing. (jij) | onttuigt | onttuigde | ||
| 2nd person sing. (u) | onttuigt | onttuigde | ||
| 2nd person sing. (gij) | onttuigt | onttuigde | ||
| 3rd person singular | onttuigt | onttuigde | ||
| plural | onttuigen | onttuigden | ||
| subjunctive sing.1 | onttuige | onttuigde | ||
| subjunctive plur.1 | onttuigen | onttuigden | ||
| imperative sing. | onttuig | |||
| imperative plur.1 | onttuigt | |||
| participles | onttuigend | onttuigd | ||
| 1) Archaic. | ||||