opbergen

Dutch

Etymology

From op +‎ bergen.

Pronunciation

• audio

  (file)

• Hyphenation: op‧ber‧gen
• Rhymes: -ɛrɣən

Verb

opbergen

1. (transitive) to store, to stash away, to pack away, to stow away

Inflection

Inflection of opbergen (strong class 3b, separable)
infinitive	opbergen
past singular	borg op
past participle	opgeborgen
infinitive	opbergen
gerund	opbergen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	berg op	borg op	opberg	opborg
2nd person sing. (jij)	bergt op	borg op	opbergt	opborg
2nd person sing. (u)	bergt op	borg op	opbergt	opborg
2nd person sing. (gij)	bergt op	borgt op	opbergt	opborgt
3rd person singular	bergt op	borg op	opbergt	opborg
plural	bergen op	borgen op	opbergen	opborgen
subjunctive sing.1	berge op	borge op	opberge	opborge
subjunctive plur.1	bergen op	borgen op	opbergen	opborgen
imperative sing.	berg op
imperative plur.1	bergt op
participles	opbergend	opgeborgen
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: opberg