opspatten

Dutch

Etymology

Compound of op +‎ spatten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌspɑ.tə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: op‧spat‧ten

Verb

opspatten

1. (intransitive, of fluids) to disperse and be projected in droplets; to spatter, to splash, to scatter (usually in haphazard or random directions with a vertical component)

   Tijdens het braden spatte wat boter op en er landden druppels op haar arm.

   Some butter spattered around during frying and some droplets landed on her arm.

Inflection

Inflection of opspatten (weak, separable)
infinitive	opspatten
past singular	spatte op
past participle	opgespat
infinitive	opspatten
gerund	opspatten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	spat op	spatte op	opspat	opspatte
2nd person sing. (jij)	spat op	spatte op	opspat	opspatte
2nd person sing. (u)	spat op	spatte op	opspat	opspatte
2nd person sing. (gij)	spat op	spatte op	opspat	opspatte
3rd person singular	spat op	spatte op	opspat	opspatte
plural	spatten op	spatten op	opspatten	opspatten
subjunctive sing.1	spatte op	spatte op	opspatte	opspatte
subjunctive plur.1	spatten op	spatten op	opspatten	opspatten
imperative sing.	spat op
imperative plur.1	spat op
participles	opspattend	opgespat
1) Archaic.