English edit

Etymology edit

From the Latin propitiātor.

Noun edit

propitiator (plural propitiators)

  1. One who propitiates or appeases.

Translations edit

Latin edit

Etymology edit

propitiāt-, propitiō (I propitiate”, “I sooth) +‎ -tor (forms agent nouns)

Pronunciation edit

Noun edit

propitiātor m (genitive propitiātōris); third declension

  1. (Ecclesiastical Latin) a propitiator

Declension edit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative propitiātor propitiātōrēs
Genitive propitiātōris propitiātōrum
Dative propitiātōrī propitiātōribus
Accusative propitiātōrem propitiātōrēs
Ablative propitiātōre propitiātōribus
Vocative propitiātor propitiātōrēs

Derived terms edit

Descendants edit

  • English: propitiator
  • Italian: propiziatore
  • Spanish: propiciador

References edit

Verb edit

propitiātor

  1. second/third-person singular future passive imperative of propitiō