rozczynić
Old Polish edit
Etymology edit
From roz- + czynić. First attested in 1471.
Pronunciation edit
Verb edit
rozczynić pf
- to clear land for cultivation
- to perfect (to practice until perfection)
- 1901 [1471], Materiały i Prace Komisji Językowej Akademii Umiejętności w Krakowie, volume V, page 65:
- Exercebor skuschil schiebye al. rosczinil (meditabor in omnibus operibus tuis et in adinventionibus tuis exercebor Psal 76, 13)
- [Exercebor skusił siebie al. rozczynił (meditabor in omnibus operibus tuis et in adinventionibus tuis exercebor Psal 76, 13)]
Descendants edit
- Polish: rozczynić
References edit
- Bańkowski, Andrzej (2000) “rozczynić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
- B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “rozczynić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN
Polish edit
Etymology edit
Inherited from Old Polish rozczynić. By surface analysis, roz- + czynić.
Pronunciation edit
Verb edit
rozczynić pf (imperfective rozczyniać)
- (transitive, cooking) to cut (to mix flour with water or milk to make dough)
Conjugation edit
Further reading edit
- rozczynić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- rozczynić in Polish dictionaries at PWN
- Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “rozczynić”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “rozczynić”, in Słownik języka polskiego[1]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “rozczynić”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[2]
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “rozczynić”, in Słownik języka polskiego[3] (in Polish), volume 5, Warsaw, page 592