struikelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch strukelen. A frequentative of older struiken. Cognate with German straucheln.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstrœy̯kələ(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: strui‧ke‧len

Verb

struikelen

1. to stumble, fall over or trip over an object

Conjugation

Conjugation of struikelen (weak)
infinitive	struikelen
past singular	struikelde
past participle	gestruikeld
infinitive	struikelen
gerund	struikelen n
	present tense	past tense
1st person singular	struikel	struikelde
2nd person sing. (jij)	struikelt, struikel2	struikelde
2nd person sing. (u)	struikelt	struikelde
2nd person sing. (gij)	struikelt	struikelde
3rd person singular	struikelt	struikelde
plural	struikelen	struikelden
subjunctive sing.1	struikele	struikelde
subjunctive plur.1	struikelen	struikelden
imperative sing.	struikel
imperative plur.1	struikelt
participles	struikelend	gestruikeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• gestruikel n
• struikelaar m
• struikelblok n
• struikeling
• struikelsteen m

Related terms

• struik

Descendants

• Afrikaans: struikel

Anagrams

• kluisteren