See also: tinctură

English edit

Noun edit

tinctura (plural tincturae)

  1. (obsolete, medicine) tincture

Derived terms edit

Anagrams edit

Latin edit

Etymology edit

From tingō +‎ -tūra.

Pronunciation edit

Noun edit

tīnctūra f (genitive tīnctūrae); first declension

  1. a dyeing
    • c. 77 CE – 79 CE, Pliny the Elder, Naturalis Historia 37.119:
      Reddetur et per se cyanos, accommodato paulo ante et iaspidi nomine a colore caeruleo. optima Scythica, dein Cypria, postremo Aegyptia. adulteratur maxime tinctura, idque in gloria est regum Aegypti; adscribitur et qui primus tinxit. dividitur autem et haec in mares feminasque. inest ei aliquando et aureus pulvis, non qualis sappiris; in his enim aurum punctis conlucet.

Declension edit

First-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative tīnctūra tīnctūrae
Genitive tīnctūrae tīnctūrārum
Dative tīnctūrae tīnctūrīs
Accusative tīnctūram tīnctūrās
Ablative tīnctūrā tīnctūrīs
Vocative tīnctūra tīnctūrae

Descendants edit

Participle edit

tīnctūra

  1. inflection of tīnctūrus:
    1. nominative/vocative feminine singular
    2. nominative/accusative/vocative neuter plural

Participle edit

tīnctūrā

  1. ablative feminine singular of tīnctūrus

References edit

  • tinctura”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • tinctura in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Portuguese edit

Noun edit

tinctura f (plural tincturas)

  1. Pre-reform spelling (until Brazil 1943/Portugal 1911) of tintura.

Romanian edit

Etymology edit

From tinctură.

Verb edit

a tinctura (third-person singular present tincturează, past participle tincturat) 1st conj.

  1. to dye

Conjugation edit

Further reading edit