uitzonderen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch utesonderen. Equivalent to uit +‎ zonderen (“(archaic) to separate”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌsɔn.də.rə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: uit‧zon‧de‧ren

Verb

uitzonderen

1. (transitive) to exclude, to except

   Een hexaploïde cel is een cel waarvan in de celkern elk chromosoom zes maal voorkomt (geslachtschromosomen uitgezonderd).^[1] — A hexaploid cell is a cell for which in the cell nucleus each chromosome occurs six times (sex chromosomes excluded).

Inflection

Conjugation of uitzonderen (weak, separable)
infinitive	uitzonderen
past singular	zonderde uit
past participle	uitgezonderd
infinitive	uitzonderen
gerund	uitzonderen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zonder uit	zonderde uit	uitzonder	uitzonderde
2nd person sing. (jij)	zondert uit	zonderde uit	uitzondert	uitzonderde
2nd person sing. (u)	zondert uit	zonderde uit	uitzondert	uitzonderde
2nd person sing. (gij)	zondert uit	zonderde uit	uitzondert	uitzonderde
3rd person singular	zondert uit	zonderde uit	uitzondert	uitzonderde
plural	zonderen uit	zonderden uit	uitzonderen	uitzonderden
subjunctive sing.1	zondere uit	zonderde uit	uitzondere	uitzonderde
subjunctive plur.1	zonderen uit	zonderden uit	uitzonderen	uitzonderden
imperative sing.	zonder uit
imperative plur.1	zondert uit
participles	uitzonderend	uitgezonderd
1) Archaic.

Derived terms

• uitzondering
• uitzonderlijk

Anagrams

• zonderen uit