Latin edit

Etymology 1 edit

From vitium (fault, vice) +‎ .

Pronunciation edit

Verb edit

vitiō (present infinitive vitiāre, perfect active vitiāvī, supine vitiātum); first conjugation

  1. to vitiate, make faulty, spoil, taint, corrupt, damage
  2. to violate sexually
  3. (law) to falsify, corrupt (tamper with)
Conjugation edit
   Conjugation of vitiō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present vitiō vitiās vitiat vitiāmus vitiātis vitiant
imperfect vitiābam vitiābās vitiābat vitiābāmus vitiābātis vitiābant
future vitiābō vitiābis vitiābit vitiābimus vitiābitis vitiābunt
perfect vitiāvī vitiāvistī vitiāvit vitiāvimus vitiāvistis vitiāvērunt,
vitiāvēre
pluperfect vitiāveram vitiāverās vitiāverat vitiāverāmus vitiāverātis vitiāverant
future perfect vitiāverō vitiāveris vitiāverit vitiāverimus vitiāveritis vitiāverint
passive present vitior vitiāris,
vitiāre
vitiātur vitiāmur vitiāminī vitiantur
imperfect vitiābar vitiābāris,
vitiābāre
vitiābātur vitiābāmur vitiābāminī vitiābantur
future vitiābor vitiāberis,
vitiābere
vitiābitur vitiābimur vitiābiminī vitiābuntur
perfect vitiātus + present active indicative of sum
pluperfect vitiātus + imperfect active indicative of sum
future perfect vitiātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present vitiem vitiēs vitiet vitiēmus vitiētis vitient
imperfect vitiārem vitiārēs vitiāret vitiārēmus vitiārētis vitiārent
perfect vitiāverim vitiāverīs vitiāverit vitiāverīmus vitiāverītis vitiāverint
pluperfect vitiāvissem vitiāvissēs vitiāvisset vitiāvissēmus vitiāvissētis vitiāvissent
passive present vitier vitiēris,
vitiēre
vitiētur vitiēmur vitiēminī vitientur
imperfect vitiārer vitiārēris,
vitiārēre
vitiārētur vitiārēmur vitiārēminī vitiārentur
perfect vitiātus + present active subjunctive of sum
pluperfect vitiātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present vitiā vitiāte
future vitiātō vitiātō vitiātōte vitiantō
passive present vitiāre vitiāminī
future vitiātor vitiātor vitiantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives vitiāre vitiāvisse vitiātūrum esse vitiārī vitiātum esse vitiātum īrī
participles vitiāns vitiātūrus vitiātus vitiandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
vitiandī vitiandō vitiandum vitiandō vitiātum vitiātū
Related terms edit
Descendants edit
  • English: vitiate
  • French: vicier
  • Italian: viziare
  • Piedmontese: vissié
  • Portuguese: viciar
  • Spanish: viciar

Etymology 2 edit

Noun edit

vitiō

  1. dative/ablative singular of vitium

References edit

  • vitio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vitio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • vitio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) the word aemulatio is employed with two meanings, in a good and a bad sense: aemulatio dupliciter dicitur, ut et in laude et in vitio hoc nomen sit
    • (ambiguous) to be free from faults: omni vitio carere
    • (ambiguous) magistrates elected irregularly (i.e. either when the auspices have been unfavourable or when some formality has been neglected): magistratus vitio creati
    • (ambiguous) to reproach, blame a person for..: aliquid alicui crimini dare, vitio vertere (Verr. 5. 50)