ætwitan
Old English
editEtymology
editBy surface analysis, æt- + wītan (“to blame, reproach”)
Pronunciation
editVerb
editætwītan
Conjugation
editConjugation of ætwītan (strong class 1)
infinitive | ætwītan | ætwītenne |
---|---|---|
indicative mood | present tense | past tense |
first person singular | ætwīte | ætwāt |
second person singular | ætwītst | ætwite |
third person singular | ætwītt, ætwīt | ætwāt |
plural | ætwītaþ | ætwiton |
subjunctive | present tense | past tense |
singular | ætwīte | ætwite |
plural | ætwīten | ætwiten |
imperative | ||
singular | ætwīt | |
plural | ætwītaþ | |
participle | present | past |
ætwītende | ætwiten |