Μιντούρνη

Ancient Greek

Etymology

From Latin Minturnae.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /min.tǔːr.nɛː/ → /minˈtur.ni/ → /minˈdur.ni/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /min.tǔːr.nɛː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /minˈtur.ne̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /minˈtur.ni/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /minˈtur.ni/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /minˈdur.ni/

Proper noun

Μιντούρνη • (Mintoúrnē) f (genitive Μιντούρνης); first declension

1. Minturnae, Latium; Minturno, Lazio, Italy

Inflection

First declension of ἡ Μιντούρνη; τῆς Μιντούρνης (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ Μιντούρνη hē Mintoúrnē	τὼ Μιντούρνᾱ tṑ Mintoúrnā	αἱ Μιντοῦρναι hai Mintoûrnai
Genitive	τῆς Μιντούρνης tês Mintoúrnēs	τοῖν Μιντούρναιν toîn Mintoúrnain	τῶν Μιντουρνῶν tôn Mintournôn
Dative	τῇ Μιντούρνῃ têi Mintoúrnēi	τοῖν Μιντούρναιν toîn Mintoúrnain	ταῖς Μιντούρναις taîs Mintoúrnais
Accusative	τὴν Μιντούρνην tḕn Mintoúrnēn	τὼ Μιντούρνᾱ tṑ Mintoúrnā	τᾱ̀ς Μιντούρνᾱς tā̀s Mintoúrnās
Vocative	Μιντούρνη Mintoúrnē	Μιντούρνᾱ Mintoúrnā	Μιντοῦρναι Mintoûrnai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• Μιντουρνήσῐος (Mintournḗsios)

Descendants

• Greek: Μιντούρνη (Mintoúrni)

References

• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,017