γεγενημένοιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.noi̯n/ → /ʝe.ʝe.niˈme.nyn/ → /ʝe.ʝe.niˈme.nin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.noi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡe.ɡe.ne̝ˈme.nyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.nyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.nyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.nin/

Participle

γεγενημένοιν • (gegenēménoin)

1. masculine/neuter genitive/dative singular of γεγενημένος (gegenēménos)