γεγενημένον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.non/ → /ʝe.ʝe.niˈme.non/ → /ʝe.ʝe.niˈme.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡe.ɡe.ne̝ˈme.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.non/

Participle

γεγενημένον • (gegenēménon)

1. neuter nominative/vocative/accusative singular masculine accusative singular of γεγενημένος (gegenēménos)