κεφαλῆφιν

Ancient Greek

Etymology

κεφαλή (kephalḗ) +‎ -φιν (-phin)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ke.pʰa.lɛ̂ː.pʰin/ → /ce.ɸaˈli.ɸin/ → /ce.faˈli.fin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ke.pʰa.lɛ̂ː.pʰin/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ke.pʰaˈle̝.pʰin/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ce.ɸaˈli.ɸin/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ce.faˈli.fin/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ce.faˈli.fin/

Noun

κεφᾰλῆφῐν • (kephalêphin)

1. (Epic) instrumental/locative/genitive/dative singular/plural of κεφαλή (kephalḗ) with movable nu