παραίνεσιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.rǎi̯.ne.sin/ → /paˈrɛ.ne.sin/ → /paˈre.ne.sin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.rǎi̯.ne.sin/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈrɛ.ne.sin/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈrɛ.ne.sin/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈre.ne.sin/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈre.ne.sin/

Noun

πᾰραίνεσῐν • (paraínesin)

1. accusative singular of παραίνεσις (paraínesis)