πεντάστομος

Ancient Greek

Etymology

From πεντα- (penta-, “five”) +‎ στόμα (stóma, “mouth”) +‎ -ος (-os, adjectival suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pen.tás.to.mos/ → /penˈtas.to.mos/ → /penˈdas.to.mos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pen.tás.to.mos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /penˈtas.to.mos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /penˈtas.to.mos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /penˈtas.to.mos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /penˈdas.to.mos/

Adjective

πεντάστομος • (pentástomos) m or f (neuter πεντάστομον); second declension

1. With five mouths or openings.

Inflection

Second declension of πεντάστομος; πεντάστομον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		πεντάστομος pentástomos	πεντάστομον pentástomon		πενταστόμω pentastómō	πενταστόμω pentastómō		πεντάστομοι pentástomoi	πεντάστομᾰ pentástoma
Genitive		πενταστόμου pentastómou	πενταστόμου pentastómou		πενταστόμοιν pentastómoin	πενταστόμοιν pentastómoin		πενταστόμων pentastómōn	πενταστόμων pentastómōn
Dative		πενταστόμῳ pentastómōi	πενταστόμῳ pentastómōi		πενταστόμοιν pentastómoin	πενταστόμοιν pentastómoin		πενταστόμοις pentastómois	πενταστόμοις pentastómois
Accusative		πεντάστομον pentástomon	πεντάστομον pentástomon		πενταστόμω pentastómō	πενταστόμω pentastómō		πενταστόμους pentastómous	πεντάστομᾰ pentástoma
Vocative		πεντάστομε pentástome	πεντάστομον pentástomon		πενταστόμω pentastómō	πενταστόμω pentastómō		πεντάστομοι pentástomoi	πεντάστομᾰ pentástoma
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		πενταστόμως pentastómōs			πενταστομώτερος pentastomṓteros			πενταστομώτᾰτος pentastomṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → New Latin: pentastomus