προκαλούμενον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.ka.lǔː.me.non/ → /pro.kaˈlu.me.non/ → /pro.kaˈlu.me.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.ka.lǔː.me.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pro.kaˈlu.me.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pro.kaˈlu.me.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pro.kaˈlu.me.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pro.kaˈlu.me.non/

Participle

προκᾰλούμενον • (prokaloúmenon)

1. inflection of προκαλούμενος (prokaloúmenos):
   1. neuter nominative/accusative/vocative singular
   2. masculine accusative singular