τροχηλάτοιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tro.kʰɛː.lá.toi̯n/ → /tro.çiˈla.tyn/ → /tro.çiˈla.tin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tro.kʰɛː.lá.toi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tro.kʰe̝ˈla.tyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /tro.çiˈla.tyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /tro.çiˈla.tyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /tro.çiˈla.tin/

Adjective

τροχηλάτοιν • (trokhēlátoin)

1. masculine/feminine/neuter genitive/dative dual of τροχήλατος (trokhḗlatos)