υποκείμενο

Greek

Etymology

From Ancient Greek ὑποκείμενον (hupokeímenon).

Noun

υποκείμενο • (ypokeímeno) n (plural υποκείμενα)

1. (grammar) subject

   Το υποκείμενο του ρήματος βρίσκεται πάντα σε ονομαστική πτώση.

   To ypokeímeno tou rímatos vrísketai pánta se onomastikí ptósi.

   The subject of the verb is always in the nominative case.

2. An individual person as a unit within a survey, a statistic, etc.
3. (diminutive) vile, disgusting or suspicious person

Declension

Declension of υποκείμενο

	singular	plural
nominative	υποκείμενο •	υποκείμενα •
genitive	υποκειμένου •,  υποκείμενου •	υποκειμένων •
accusative	υποκείμενο •	υποκείμενα •
vocative	υποκείμενο •	υποκείμενα •

Coordinate terms

• αντικείμενο n (antikeímeno, “object”)
• ονομαστική f (onomastikí, “nominative”)
• πτώση f (ptósi, “case”)

 

Descendants

• → Romanian: ipochimen