φοινικίζω

Ancient Greek edit

Etymology edit

From Φοινίκη (Phoiníkē, “Phoenicia”) + -ῐ́ζω (-ízō).

Pronunciation edit

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰoi̯.niː.kíz.dɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰy.niˈki.zo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸy.niˈci.zo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fy.niˈci.zo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fi.niˈci.zo/

Verb edit

φοινῑκίζω • (phoinīkízō)

(literal) to act like a Phoenician
(vulgar) to perform some kind of sexual act deemed disgraceful, although it is unclear which act

Inflection edit

Present: φοινῑκίζω, φοινῑκίζομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	φοινῑκίζω	φοινῑκίζεις	φοινῑκίζει	φοινῑκίζετον	φοινῑκίζετον	φοινῑκίζομεν	φοινῑκίζετε	φοινῑκίζουσῐ(ν)
	subjunctive	φοινῑκίζω	φοινῑκίζῃς	φοινῑκίζῃ	φοινῑκίζητον	φοινῑκίζητον	φοινῑκίζωμεν	φοινῑκίζητε	φοινῑκίζωσῐ(ν)
	optative	φοινῑκίζοιμῐ	φοινῑκίζοις	φοινῑκίζοι	φοινῑκίζοιτον	φοινῑκιζοίτην	φοινῑκίζοιμεν	φοινῑκίζοιτε	φοινῑκίζοιεν
	imperative		φοινῑ́κιζε	φοινῑκιζέτω	φοινῑκίζετον	φοινῑκιζέτων		φοινῑκίζετε	φοινῑκιζόντων
middle/ passive	indicative	φοινῑκίζομαι	φοινῑκίζῃ, φοινῑκίζει	φοινῑκίζεται	φοινῑκίζεσθον	φοινῑκίζεσθον	φοινῑκιζόμεθᾰ	φοινῑκίζεσθε	φοινῑκίζονται
	subjunctive	φοινῑκίζωμαι	φοινῑκίζῃ	φοινῑκίζηται	φοινῑκίζησθον	φοινῑκίζησθον	φοινῑκιζώμεθᾰ	φοινῑκίζησθε	φοινῑκίζωνται
	optative	φοινῑκιζοίμην	φοινῑκίζοιο	φοινῑκίζοιτο	φοινῑκίζοισθον	φοινῑκιζοίσθην	φοινῑκιζοίμεθᾰ	φοινῑκίζοισθε	φοινῑκίζοιντο
	imperative		φοινῑκίζου	φοινῑκιζέσθω	φοινῑκίζεσθον	φοινῑκιζέσθων		φοινῑκίζεσθε	φοινῑκιζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		φοινῑκίζειν				φοινῑκίζεσθαι
participle	m	φοινῑκίζων				φοινῑκιζόμενος
	f	φοινῑκίζουσᾰ				φοινῑκιζομένη
	n	φοινῑκῖζον				φοινῑκιζόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

φοινικίζω

Contents

Ancient Greek edit

Etymology edit

Pronunciation edit

Verb edit

Inflection edit

Further reading edit