ف خ ر
Arabic edit
Etymology edit
Owning the lack of Semitic cognates and the narrow meaning, probably denominal from فَخْر (faḵr, “boast”), the originally most common word in the root formula, borrowed from a descendant Proto-Iranian *huHarnā́h (“splendour, glory”), although it could stand in variation with ف ح ش (f-ḥ-š) as حَفَرَ (ḥafara) with حَفَشَ (ḥafaša).
Root edit
ف خ ر • (f-ḵ-r)
- related to vainglory
Derived terms edit
- Form I: فَخَرَ (faḵara)
- Form I: فَخِرَ (faḵira)
- Form II: فَخَّرَ (faḵḵara)
- Form III: فَاخَرَ (fāḵara)
- Verbal noun: مُفَاخَرَة (mufāḵara), فِخَار (fiḵār)
- Active participle: مُفَاخِر (mufāḵir)
- Passive participle: مُفَاخَر (mufāḵar)
- Form IV: أَفْخَرَ (ʔafḵara)
- Form V: تَفَخَّرَ (tafaḵḵara)
- Verbal noun: تَفَخُّر (tafaḵḵur)
- Active participle: مُتَفَخِّر (mutafaḵḵir)
- Form VI: تَفَاخَرَ (tafāḵara)
- Verbal noun: تَفَاخُر (tafāḵur)
- Active participle: مُتَفَاخِر (mutafāḵir)
- Form VIII: اِفْتَخَرَ (iftaḵara)
- Verbal noun: اِفْتِخَار (iftiḵār)
- Active participle: مُفْتَخِر (muftaḵir)
- Form X: اِسْتَفْخَرَ (istafḵara)
- Verbal noun: اِسْتِفْخَار (istifḵār)
- Active participle: مُسْتَفْخِر (mustafḵir)
- Passive participle: مُسْتَفْخَر (mustafḵar)
- فَخُور (faḵūr, “great; proudful”)
- فِخْرَة (fiḵra, “manner of glorying”)
- فُخْر (fuḵr), فُخُر (fuḵur, “greatness”)
- فَخِير (faḵīr, “vying in glorying”)
- مَفْخَرَة (mafḵara, “object of pride”)
References edit
- Freytag, Georg (1835) “ف خ ر”, in Lexicon arabico-latinum praesertim ex Djeuharii Firuzabadiique et aliorum Arabum operibus adhibitis Golii quoque et aliorum libris confectum[1] (in Latin), volume 3, Halle: C. A. Schwetschke, pages 321–322
- Lane, Edward William (1863) “ف خ ر”, in Arabic-English Lexicon[2], London: Williams & Norgate, pages 2349–2350