ἀλεείνων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.le.ěː.nɔːn/ → /a.leˈi.non/ → /a.leˈi.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.le.ěː.nɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.leˈi.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.leˈi.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.leˈi.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.leˈi.non/

Participle

ἀλεείνων • (aleeínōn) m (feminine ἀλεείνουσᾰ, neuter ἀλεεῖνον); first/third declension

1. present active participle of ἀλεείνω (aleeínō)

Declension

First and third declension of ἀλεείνων; ἀλεείνουσᾰ; ἀλεεῖνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀλεείνων aleeínōn	ἀλεείνουσᾰ aleeínousa	ἀλεεῖνον aleeînon		ἀλεείνοντε aleeínonte	ἀλεεινούσᾱ aleeinoúsā	ἀλεείνοντε aleeínonte		ἀλεείνοντες aleeínontes	ἀλεείνουσαι aleeínousai	ἀλεείνοντᾰ aleeínonta
Genitive		ἀλεείνοντος aleeínontos	ἀλεεινούσης aleeinoúsēs	ἀλεείνοντος aleeínontos		ἀλεεινόντοιν aleeinóntoin	ἀλεεινούσαιν aleeinoúsain	ἀλεεινόντοιν aleeinóntoin		ἀλεεινόντων aleeinóntōn	ἀλεεινουσῶν aleeinousôn	ἀλεεινόντων aleeinóntōn
Dative		ἀλεείνοντῐ aleeínonti	ἀλεεινούσῃ aleeinoúsēi	ἀλεείνοντῐ aleeínonti		ἀλεεινόντοιν aleeinóntoin	ἀλεεινούσαιν aleeinoúsain	ἀλεεινόντοιν aleeinóntoin		ἀλεείνουσῐ / ἀλεείνουσῐν aleeínousi(n)	ἀλεεινούσαις aleeinoúsais	ἀλεείνουσῐ / ἀλεείνουσῐν aleeínousi(n)
Accusative		ἀλεείνοντᾰ aleeínonta	ἀλεείνουσᾰν aleeínousan	ἀλεεῖνον aleeînon		ἀλεείνοντε aleeínonte	ἀλεεινούσᾱ aleeinoúsā	ἀλεείνοντε aleeínonte		ἀλεείνοντᾰς aleeínontas	ἀλεεινούσᾱς aleeinoúsās	ἀλεείνοντᾰ aleeínonta
Vocative		ἀλεείνων aleeínōn	ἀλεείνουσᾰ aleeínousa	ἀλεεῖνον aleeînon		ἀλεείνοντε aleeínonte	ἀλεεινούσᾱ aleeinoúsā	ἀλεείνοντε aleeínonte		ἀλεείνοντες aleeínontes	ἀλεείνουσαι aleeínousai	ἀλεείνοντᾰ aleeínonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀλεεινόντως aleeinóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.