ἀναγκαιότης

Ancient Greek

Etymology

From ἀναγκαῖος (anankaîos, “necessary”) +‎ -της (-tēs), from ἀνάγκη (anánkē, “necessity”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.naŋ.kai̯.ó.tɛːs/ → /a.naɲ.ɟɛˈo.tis/ → /a.naɲ.ɟeˈo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.naŋ.kai̯.ó.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.naŋ.kɛˈo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.naɲ.ɟɛˈo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.naɲ.ɟeˈo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.naɲ.ɟeˈo.tis/

Noun

ἀναγκαιότης • (anankaiótēs) f (genitive ἀναγκαιότητος); third declension

1. blood relationship, compare Latin necessitūdō
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, Histories 18.34.10
2. a necessity
   • 160 CE – 210 CE, Sextus Empiricus, Outlines of Pyrrhonism 2.205

Inflection

Third declension of ἡ ἀναγκαιότης; τῆς ἀναγκαιότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ἀναγκαιότης hē anankaiótēs	τὼ ἀναγκαιότητε tṑ anankaiótēte	αἱ ἀναγκαιότητες hai anankaiótētes
Genitive	τῆς ἀναγκαιότητος tês anankaiótētos	τοῖν ἀναγκαιοτήτοιν toîn anankaiotḗtoin	τῶν ἀναγκαιοτήτων tôn anankaiotḗtōn
Dative	τῇ ἀναγκαιότητῐ têi anankaiótēti	τοῖν ἀναγκαιοτήτοιν toîn anankaiotḗtoin	ταῖς ἀναγκαιότησῐ / ἀναγκαιότησῐν taîs anankaiótēsi(n)
Accusative	τὴν ἀναγκαιότητᾰ tḕn anankaiótēta	τὼ ἀναγκαιότητε tṑ anankaiótēte	τᾱ̀ς ἀναγκαιότητᾰς tā̀s anankaiótētas
Vocative	ἀναγκαιότης anankaiótēs	ἀναγκαιότητε anankaiótēte	ἀναγκαιότητες anankaiótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

Descendants

• ⇒ Greek: αναγκαιότητα (anagkaiótita)

Further reading

• “ἀναγκαιότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἀναγκαιότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀναγκαιότης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)