ἀναισχυντέω

Ancient Greek

Etymology

From ἀναίσχυντος (anaískhuntos) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.nai̯s.kʰyn.té.ɔː/ → /a.nɛs.çynˈte.o/ → /a.nes.çinˈde.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.nai̯s.kʰyn.té.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.nɛs.kʰynˈte.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.nɛs.çynˈte.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.nes.çynˈte.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.nes.çinˈde.o/

Verb

ἀναισχυντέω • (anaiskhuntéō)

1. (intransitive) to be shameless, behave impudently
2. (transitive) to treat shamelessly

Conjugation

   Present: ἀναισχυντέω, ἀναισχυντέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀναισχυντέω	ἀναισχυντέεις	ἀναισχυντέει	ἀναισχυντέετον	ἀναισχυντέετον	ἀναισχυντέομεν	ἀναισχυντέετε	ἀναισχυντέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀναισχυντέω	ἀναισχυντέῃς	ἀναισχυντέῃ	ἀναισχυντέητον	ἀναισχυντέητον	ἀναισχυντέωμεν	ἀναισχυντέητε	ἀναισχυντέωσῐ(ν)
	optative	ἀναισχυντέοιμῐ	ἀναισχυντέοις	ἀναισχυντέοι	ἀναισχυντέοιτον	ἀναισχυντεοίτην	ἀναισχυντέοιμεν	ἀναισχυντέοιτε	ἀναισχυντέοιεν
	imperative		ἀναισχύντεε	ἀναισχυντεέτω	ἀναισχυντέετον	ἀναισχυντεέτων		ἀναισχυντέετε	ἀναισχυντεόντων
middle/ passive	indicative	ἀναισχυντέομαι	ἀναισχυντέῃ, ἀναισχυντέει	ἀναισχυντέεται	ἀναισχυντέεσθον	ἀναισχυντέεσθον	ἀναισχυντεόμεθᾰ	ἀναισχυντέεσθε	ἀναισχυντέονται
	subjunctive	ἀναισχυντέωμαι	ἀναισχυντέῃ	ἀναισχυντέηται	ἀναισχυντέησθον	ἀναισχυντέησθον	ἀναισχυντεώμεθᾰ	ἀναισχυντέησθε	ἀναισχυντέωνται
	optative	ἀναισχυντεοίμην	ἀναισχυντέοιο	ἀναισχυντέοιτο	ἀναισχυντέοισθον	ἀναισχυντεοίσθην	ἀναισχυντεοίμεθᾰ	ἀναισχυντέοισθε	ἀναισχυντέοιντο
	imperative		ἀναισχυντέου	ἀναισχυντεέσθω	ἀναισχυντέεσθον	ἀναισχυντεέσθων		ἀναισχυντέεσθε	ἀναισχυντεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀναισχυντέειν				ἀναισχυντέεσθαι
participle	m	ἀναισχυντέων				ἀναισχυντεόμενος
	f	ἀναισχυντέουσᾰ				ἀναισχυντεομένη
	n	ἀναισχυντέον				ἀναισχυντεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: ἀναισχυντῶ, ἀναισχυντοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀναισχυντῶ	ἀναισχυντεῖς	ἀναισχυντεῖ	ἀναισχυντεῖτον	ἀναισχυντεῖτον	ἀναισχυντοῦμεν	ἀναισχυντεῖτε	ἀναισχυντοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀναισχυντῶ	ἀναισχυντῇς	ἀναισχυντῇ	ἀναισχυντῆτον	ἀναισχυντῆτον	ἀναισχυντῶμεν	ἀναισχυντῆτε	ἀναισχυντῶσῐ(ν)
	optative	ἀναισχυντοίην, ἀναισχυντοῖμῐ	ἀναισχυντοίης, ἀναισχυντοῖς	ἀναισχυντοίη, ἀναισχυντοῖ	ἀναισχυντοῖτον, ἀναισχυντοίητον	ἀναισχυντοίτην, ἀναισχυντοιήτην	ἀναισχυντοῖμεν, ἀναισχυντοίημεν	ἀναισχυντοῖτε, ἀναισχυντοίητε	ἀναισχυντοῖεν, ἀναισχυντοίησᾰν
	imperative		ἀναισχύντει	ἀναισχυντείτω	ἀναισχυντεῖτον	ἀναισχυντείτων		ἀναισχυντεῖτε	ἀναισχυντούντων
middle/ passive	indicative	ἀναισχυντοῦμαι	ἀναισχυντεῖ, ἀναισχυντῇ	ἀναισχυντεῖται	ἀναισχυντεῖσθον	ἀναισχυντεῖσθον	ἀναισχυντούμεθᾰ	ἀναισχυντεῖσθε	ἀναισχυντοῦνται
	subjunctive	ἀναισχυντῶμαι	ἀναισχυντῇ	ἀναισχυντῆται	ἀναισχυντῆσθον	ἀναισχυντῆσθον	ἀναισχυντώμεθᾰ	ἀναισχυντῆσθε	ἀναισχυντῶνται
	optative	ἀναισχυντοίμην	ἀναισχυντοῖο	ἀναισχυντοῖτο	ἀναισχυντοῖσθον	ἀναισχυντοίσθην	ἀναισχυντοίμεθᾰ	ἀναισχυντοῖσθε	ἀναισχυντοῖντο
	imperative		ἀναισχυντοῦ	ἀναισχυντείσθω	ἀναισχυντεῖσθον	ἀναισχυντείσθων		ἀναισχυντεῖσθε	ἀναισχυντείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀναισχυντεῖν				ἀναισχυντεῖσθαι
participle	m	ἀναισχυντῶν				ἀναισχυντούμενος
	f	ἀναισχυντοῦσᾰ				ἀναισχυντουμένη
	n	ἀναισχυντοῦν				ἀναισχυντούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀναισχυντήσω, ἀναισχυντήσομαι, ἀναισχυντηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀναισχυντήσω	ἀναισχυντήσεις	ἀναισχυντήσει	ἀναισχυντήσετον	ἀναισχυντήσετον	ἀναισχυντήσομεν	ἀναισχυντήσετε	ἀναισχυντήσουσῐ(ν)
	optative	ἀναισχυντήσοιμῐ	ἀναισχυντήσοις	ἀναισχυντήσοι	ἀναισχυντήσοιτον	ἀναισχυντησοίτην	ἀναισχυντήσοιμεν	ἀναισχυντήσοιτε	ἀναισχυντήσοιεν
middle	indicative	ἀναισχυντήσομαι	ἀναισχυντήσῃ, ἀναισχυντήσει	ἀναισχυντήσεται	ἀναισχυντήσεσθον	ἀναισχυντήσεσθον	ἀναισχυντησόμεθᾰ	ἀναισχυντήσεσθε	ἀναισχυντήσονται
	optative	ἀναισχυντησοίμην	ἀναισχυντήσοιο	ἀναισχυντήσοιτο	ἀναισχυντήσοισθον	ἀναισχυντησοίσθην	ἀναισχυντησοίμεθᾰ	ἀναισχυντήσοισθε	ἀναισχυντήσοιντο
passive	indicative	ἀναισχυντηθήσομαι	ἀναισχυντηθήσῃ	ἀναισχυντηθήσεται	ἀναισχυντηθήσεσθον	ἀναισχυντηθήσεσθον	ἀναισχυντηθησόμεθᾰ	ἀναισχυντηθήσεσθε	ἀναισχυντηθήσονται
	optative	ἀναισχυντηθησοίμην	ἀναισχυντηθήσοιο	ἀναισχυντηθήσοιτο	ἀναισχυντηθήσοισθον	ἀναισχυντηθησοίσθην	ἀναισχυντηθησοίμεθᾰ	ἀναισχυντηθήσοισθε	ἀναισχυντηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀναισχυντήσειν			ἀναισχυντήσεσθαι		ἀναισχυντηθήσεσθαι
participle	m	ἀναισχυντήσων			ἀναισχυντησόμενος		ἀναισχυντηθησόμενος
	f	ἀναισχυντήσουσᾰ			ἀναισχυντησομένη		ἀναισχυντηθησομένη
	n	ἀναισχυντῆσον			ἀναισχυντησόμενον		ἀναισχυντηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀναισχύντημα (anaiskhúntēma)

Further reading

• ἀναισχυντέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀναισχυντέω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “ἀναισχυντέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • shamelessly idem, page 761.