ἁγιότης

Ancient Greek

Etymology

From ἅγῐος (hágios, “holy”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ha.ɡi.ó.tɛːs/ → /a.ʝiˈo.tis/ → /a.ʝiˈo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ha.ɡi.ó.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)a.ɡiˈo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ʝiˈo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ʝiˈo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ʝiˈo.tis/

Noun

ᾰ̔γῐότης • (hagiótēs) f (genitive ᾰ̔γῐότητος); third declension

1. Synonym of ἁγιωσύνη (hagiōsúnē)
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, 2 Maccabees 15.2
   • New Testament, Epistle to the Hebrews 12:10

Inflection

Third declension of ἡ ᾰ̔γῐότης; τῆς ᾰ̔γῐότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ᾰ̔γῐότης hē hagiótēs	τὼ ᾰ̔γῐότητε tṑ hagiótēte	αἱ ᾰ̔γῐότητες hai hagiótētes
Genitive	τῆς ᾰ̔γῐότητος tês hagiótētos	τοῖν ᾰ̔γῐοτήτοιν toîn hagiotḗtoin	τῶν ᾰ̔γῐοτήτων tôn hagiotḗtōn
Dative	τῇ ᾰ̔γῐότητῐ têi hagiótēti	τοῖν ᾰ̔γῐοτήτοιν toîn hagiotḗtoin	ταῖς ᾰ̔γῐότησῐ / ᾰ̔γῐότησῐν taîs hagiótēsi(n)
Accusative	τὴν ᾰ̔γῐότητᾰ tḕn hagiótēta	τὼ ᾰ̔γῐότητε tṑ hagiótēte	τᾱ̀ς ᾰ̔γῐότητᾰς tā̀s hagiótētas
Vocative	ᾰ̔γῐότης hagiótēs	ᾰ̔γῐότητε hagiótēte	ᾰ̔γῐότητες hagiótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

References

• “ἁγιότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἁγιότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἁγιότης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• G41 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible