ἠρόμην

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɛː.ró.mɛːn/ → /iˈro.min/ → /iˈro.min/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɛː.ró.mɛːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e̝ˈro.me̝n/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /iˈro.min/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iˈro.min/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈro.min/

Verb

ἠρόμην • (ērómēn)

1. first-person singular aorist middle indicative of ἔρομαι (éromai)