ὀνομάτοιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.no.má.toi̯n/ → /o.noˈma.tyn/ → /o.noˈma.tin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.no.má.toi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.noˈma.tyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.noˈma.tyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.noˈma.tyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.noˈma.tin/

Noun

ὀνομᾰ́τοιν • (onomátoin) n

1. genitive/dative dual of ὄνομᾰ (ónoma)