ὀργιλότης

Ancient Greek

Etymology

ὀργῐ́λος (orgílos, “irascible; irritable”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /or.ɡi.ló.tɛːs/ → /or.ʝiˈlo.tis/ → /or.ʝiˈlo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /or.ɡi.ló.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /or.ɡiˈlo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /or.ʝiˈlo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /or.ʝiˈlo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /or.ʝiˈlo.tis/

Noun

ὀργῐλότης • (orgilótēs) f (genitive ὀργῐλότητος); third declension

1. irascibility; irritability

Inflection

Third declension of ἡ ὀργῐλότης; τῆς ὀργῐλότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ὀργῐλότης hē orgilótēs	τὼ ὀργῐλότητε tṑ orgilótēte	αἱ ὀργῐλότητες hai orgilótētes
Genitive	τῆς ὀργῐλότητος tês orgilótētos	τοῖν ὀργῐλοτήτοιν toîn orgilotḗtoin	τῶν ὀργῐλοτήτων tôn orgilotḗtōn
Dative	τῇ ὀργῐλότητῐ têi orgilótēti	τοῖν ὀργῐλοτήτοιν toîn orgilotḗtoin	ταῖς ὀργῐλότησῐ / ὀργῐλότησῐν taîs orgilótēsi(n)
Accusative	τὴν ὀργῐλότητᾰ tḕn orgilótēta	τὼ ὀργῐλότητε tṑ orgilótēte	τᾱ̀ς ὀργῐλότητᾰς tā̀s orgilótētas
Vocative	ὀργῐλότης orgilótēs	ὀργῐλότητε orgilótēte	ὀργῐλότητες orgilótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

References

• “ὀργιλότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ὀργιλότης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• Franco Montanari et al. (2015) Madeleine Goh and Chad Schroeder, editors, The Brill Dictionary of Ancient Greek, Leiden: Brill, →ISBN, page 1478