ὁμοκλέων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ho.mo.klé.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)o.moˈkle.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /o.moˈkle.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.moˈkle.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.moˈkle.on/

Participle

ὁμοκλέων • (homokléōn) m (feminine ὁμοκλέουσᾰ, neuter ὁμοκλέον); first/third declension

present participle of ὁμοκλέω (homokléō)

Declension

First and third declension of ὁμοκλέων; ὁμοκλέουσᾰ; ὁμοκλέον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ὁμοκλέων homokléōn	ὁμοκλέουσᾰ homokléousa	ὁμοκλέον homokléon	ὁμοκλέοντε homokléonte	ὁμοκλεούσᾱ homokleoúsā	ὁμοκλέοντε homokléonte	ὁμοκλέοντες homokléontes	ὁμοκλέουσαι homokléousai	ὁμοκλέοντᾰ homokléonta
Genitive	ὁμοκλέοντος homokléontos	ὁμοκλεούσης homokleoúsēs	ὁμοκλέοντος homokléontos	ὁμοκλεόντοιν homokleóntoin	ὁμοκλεούσαιν homokleoúsain	ὁμοκλεόντοιν homokleóntoin	ὁμοκλεόντων homokleóntōn	ὁμοκλεουσῶν homokleousôn	ὁμοκλεόντων homokleóntōn
Dative	ὁμοκλέοντῐ homokléonti	ὁμοκλεούσῃ homokleoúsēi	ὁμοκλέοντῐ homokléonti	ὁμοκλεόντοιν homokleóntoin	ὁμοκλεούσαιν homokleoúsain	ὁμοκλεόντοιν homokleóntoin	ὁμοκλέουσῐ / ὁμοκλέουσῐν homokléousi(n)	ὁμοκλεούσαις homokleoúsais	ὁμοκλέουσῐ / ὁμοκλέουσῐν homokléousi(n)
Accusative	ὁμοκλέοντᾰ homokléonta	ὁμοκλέουσᾰν homokléousan	ὁμοκλέον homokléon	ὁμοκλέοντε homokléonte	ὁμοκλεούσᾱ homokleoúsā	ὁμοκλέοντε homokléonte	ὁμοκλέοντᾰς homokléontas	ὁμοκλεούσᾱς homokleoúsās	ὁμοκλέοντᾰ homokléonta
Vocative	ὁμοκλέων homokléōn	ὁμοκλέουσᾰ homokléousa	ὁμοκλέον homokléon	ὁμοκλέοντε homokléonte	ὁμοκλεούσᾱ homokleoúsā	ὁμοκλέοντε homokléonte	ὁμοκλέοντες homokléontes	ὁμοκλέουσαι homokléousai	ὁμοκλέοντᾰ homokléonta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ὁμοκλεόντως homokleóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.