ὑπόκιρρος

Ancient Greek

Etymology

ῠ̔πο- (hupo-) +‎ κῐρρός (kirrhós)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.pó.kir̥.r̥os/ → /yˈpo.cir.ros/ → /iˈpo.ci.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pó.kir̥.r̥os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpo.kir.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈpo.cir.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈpo.cir.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.ci.ros/

Adjective

ῠ̔πόκῐρρος • (hupókirrhos) m or f (neuter ῠ̔πόκῐρρον); second declension

1. somewhat yellow

Declension

Second declension of ῠ̔πόκῐρρος; ῠ̔πόκῐρρον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ῠ̔πόκῐρρος hupókirrhos	ῠ̔πόκῐρρον hupókirrhon		ῠ̔ποκῐ́ρρω hupokírrhō	ῠ̔ποκῐ́ρρω hupokírrhō		ῠ̔πόκῐρροι hupókirrhoi	ῠ̔πόκῐρρᾰ hupókirrha
Genitive		ῠ̔ποκῐ́ρρου hupokírrhou	ῠ̔ποκῐ́ρρου hupokírrhou		ῠ̔ποκῐ́ρροιν hupokírrhoin	ῠ̔ποκῐ́ρροιν hupokírrhoin		ῠ̔ποκῐ́ρρων hupokírrhōn	ῠ̔ποκῐ́ρρων hupokírrhōn
Dative		ῠ̔ποκῐ́ρρῳ hupokírrhōi	ῠ̔ποκῐ́ρρῳ hupokírrhōi		ῠ̔ποκῐ́ρροιν hupokírrhoin	ῠ̔ποκῐ́ρροιν hupokírrhoin		ῠ̔ποκῐ́ρροις hupokírrhois	ῠ̔ποκῐ́ρροις hupokírrhois
Accusative		ῠ̔πόκῐρρον hupókirrhon	ῠ̔πόκῐρρον hupókirrhon		ῠ̔ποκῐ́ρρω hupokírrhō	ῠ̔ποκῐ́ρρω hupokírrhō		ῠ̔ποκῐ́ρρους hupokírrhous	ῠ̔πόκῐρρᾰ hupókirrha
Vocative		ῠ̔πόκῐρρε hupókirrhe	ῠ̔πόκῐρρον hupókirrhon		ῠ̔ποκῐ́ρρω hupokírrhō	ῠ̔ποκῐ́ρρω hupokírrhō		ῠ̔πόκῐρροι hupókirrhoi	ῠ̔πόκῐρρᾰ hupókirrha
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ῠ̔ποκῐ́ρρως hupokírrhōs			ῠ̔ποκῐρρότερος hupokirrhóteros			ῠ̔ποκῐρρότᾰτος hupokirrhótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὑπόκιρρος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press