Aesculetum
See also: aesculetum
Latin edit
Etymology edit
From aesculētum (“oak forest”), from aesculus (“Italian oak”) + -ētum (“grove”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /ae̯s.kuˈleː.tum/, [äe̯s̠kʊˈɫ̪eːt̪ʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /es.kuˈle.tum/, [eskuˈlɛːt̪um]
Proper noun edit
Aesculētum n sg (genitive Aesculētī); second declension
Declension edit
Second-declension noun (neuter), singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Aesculētum |
Genitive | Aesculētī |
Dative | Aesculētō |
Accusative | Aesculētum |
Ablative | Aesculētō |
Vocative | Aesculētum |
References edit
- “Aesculetum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press