Baecolicus
Latin edit
Etymology edit
From Ancient Greek Βαικολικός (Baikolikós).
Pronunciation edit
- (Classical Latin) IPA(key): /bae̯ˈko.li.kus/, [bäe̯ˈkɔlʲɪkʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /beˈko.li.kus/, [beˈkɔːlikus]
Proper noun edit
Baecolicus m sg (genitive Baecolicī); second declension
Declension edit
Second-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Baecolicus |
Genitive | Baecolicī |
Dative | Baecolicō |
Accusative | Baecolicum |
Ablative | Baecolicō |
Vocative | Baecolice |
References edit
- “Baecolicus Mons”, in William Smith, editor (1854, 1857), A Dictionary of Greek and Roman Geography, volume 1 & 2, London: Walton and Maberly