Curtius
Latin
editEtymology
editFrom curtus (“short”).
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /ˈkur.ti.us/, [ˈkʊrt̪iʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈkur.t͡si.us/, [ˈkurt̪͡s̪ius]
Proper noun
editCurtius m sg (genitive Curtiī or Curtī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Marcus Curtius, a Roman mythological figure
Declension
editSecond-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Curtius |
Genitive | Curtiī Curtī1 |
Dative | Curtiō |
Accusative | Curtium |
Ablative | Curtiō |
Vocative | Curtī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
editAdjective
editCurtius (feminine Curtia, neuter Curtium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Curtia.
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | Curtius | Curtia | Curtium | Curtiī | Curtiae | Curtia | |
Genitive | Curtiī | Curtiae | Curtiī | Curtiōrum | Curtiārum | Curtiōrum | |
Dative | Curtiō | Curtiō | Curtiīs | ||||
Accusative | Curtium | Curtiam | Curtium | Curtiōs | Curtiās | Curtia | |
Ablative | Curtiō | Curtiā | Curtiō | Curtiīs | |||
Vocative | Curtie | Curtia | Curtium | Curtiī | Curtiae | Curtia |
References
edit- “Curtius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Curtius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.