Latin

edit

Alternative forms

edit

Etymology

edit

Junta +‎ -īnus

Pronunciation

edit

Adjective

edit

Juntīnus (feminine Juntīna, neuter Juntīnum); first/second-declension adjective

  1. (New Latin) Juntine (of, pertaining to, occurring in, or typifying the editions of the Giunti printing family)
    • 1818, Carolus Reisigius Thuringus, De constructione antistrophica trium carminum melicorum Aristophanis syntagma criticum, chapter iii, page 14:
      In Lysistrata, v. 168., Juntinus liber tenet ἀμῶν, ἀμὶν idem v. 1081. et hîc in antistropha αʹ. et v. 1162., ubi Ravennas ἀμῖν.
      (please add an English translation of this quotation)
    • 1818, Carolus Reisigius Thuringus, De constructione antistrophica trium carminum melicorum Aristophanis syntagma criticum, chapter iii, page 15:
      Cogitabam posse verius esse ᾆπερ, quia v. 1312. Juntinus liber et Ravennas haberent σείοντ’.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative Juntīnus Juntīna Juntīnum Juntīnī Juntīnae Juntīna
Genitive Juntīnī Juntīnae Juntīnī Juntīnōrum Juntīnārum Juntīnōrum
Dative Juntīnō Juntīnō Juntīnīs
Accusative Juntīnum Juntīnam Juntīnum Juntīnōs Juntīnās Juntīna
Ablative Juntīnō Juntīnā Juntīnō Juntīnīs
Vocative Juntīne Juntīna Juntīnum Juntīnī Juntīnae Juntīna

Descendants

edit
  • English: Juntine

Proper noun

edit

Juntīnus m sg (genitive Juntīnī); second declension

(New Latin)
  1. a male given name — held by:
    1. Juntinus de Juntinis
    2. Juntinus de Juntinis Pistoriensis
  2. a surname — held by:
    1. Franciscus Juntinus

Declension

edit

Second-declension noun, singular only.

Case Singular
Nominative Juntīnus
Genitive Juntīnī
Dative Juntīnō
Accusative Juntīnum
Ablative Juntīnō
Vocative Juntīne