bannarius
Latin
editAlternative forms
editEtymology
editbannus (“ban, jurisdiction”) + -ārius
Noun
editbannārius m (genitive bannāriī); second declension
- sergeant, watchman
- 1023, Fulk III of Anjou, “Charta donationis pro monasterio S. Nicolai”, in Patrologia Latina, volume 155, published 1854, column 482:
- Si vinum meum cum banno vendidero, bannerius meus torrentulum de Barra non transibit causa capiendi vasa ementium monachorum vinum.
- If I should sell my wine under a sales monopoly, my sergeant will not cross the little stream of Barra to seize the vessels of monks who are buying wine.
- a person subject to a certain jurisdiction
Declension
editSecond-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | bannārius | bannāriī |
Genitive | bannāriī | bannāriōrum |
Dative | bannāriō | bannāriīs |
Accusative | bannārium | bannāriōs |
Ablative | bannāriō | bannāriīs |
Vocative | bannārie | bannāriī |
References
edit- bannerii in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- Niermeyer, Jan Frederik (1976) “bannarius”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill