commoratus
Latin
editEtymology
editPerfect participle of commoror
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /kom.moˈraː.tus/, [kɔmːɔˈräːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kom.moˈra.tus/, [komːoˈräːt̪us]
Participle
editcommorātus (feminine commorāta, neuter commorātum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | commorātus | commorāta | commorātum | commorātī | commorātae | commorāta | |
Genitive | commorātī | commorātae | commorātī | commorātōrum | commorātārum | commorātōrum | |
Dative | commorātō | commorātō | commorātīs | ||||
Accusative | commorātum | commorātam | commorātum | commorātōs | commorātās | commorāta | |
Ablative | commorātō | commorātā | commorātō | commorātīs | |||
Vocative | commorāte | commorāta | commorātum | commorātī | commorātae | commorāta |
References
edit- “commoratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers