Latin

edit

Etymology

edit

Perfect passive participle of corrumpō.

Participle

edit

corruptus (feminine corrupta, neuter corruptum); first/second-declension participle

  1. perverted, corrupted
  2. spoiled
  3. contaminated
  4. seduced

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative corruptus corrupta corruptum corruptī corruptae corrupta
Genitive corruptī corruptae corruptī corruptōrum corruptārum corruptōrum
Dative corruptō corruptō corruptīs
Accusative corruptum corruptam corruptum corruptōs corruptās corrupta
Ablative corruptō corruptā corruptō corruptīs
Vocative corrupte corrupta corruptum corruptī corruptae corrupta
edit

Descendants

edit

References

edit
  • corruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • corruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • corruptus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • corruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • incorrect usage: consuetudo vitiosa et corrupta (opp. pura et incorrupta) sermonis
    • moral corruption (not corruptela morum): mores corrupti or perditi
    • amongst such moral depravity: tam perditis or corruptis moribus