Latin edit

Etymology edit

Perfect passive participle of dēbeō.

Participle edit

dēbitus (feminine dēbita, neuter dēbitum); first/second-declension participle

  1. owed

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēbitus dēbita dēbitum dēbitī dēbitae dēbita
Genitive dēbitī dēbitae dēbitī dēbitōrum dēbitārum dēbitōrum
Dative dēbitō dēbitō dēbitīs
Accusative dēbitum dēbitam dēbitum dēbitōs dēbitās dēbita
Ablative dēbitō dēbitā dēbitō dēbitīs
Vocative dēbite dēbita dēbitum dēbitī dēbitae dēbita

Descendants edit

  • Vulgar Latin: *dēbitūra
  • Italian: debito

References edit

  • debitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • debitus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • debitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to show gratitude (in one's acts): gratiam alicui referre (meritam, debitam) pro aliqua re
    • (ambiguous) to die a natural death: debitum naturae reddere (Nep. Reg. 1)