deiectus
Latin edit
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /deːˈi̯ek.tus/, [d̪eːˈi̯ɛkt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /deˈjek.tus/, [d̪eˈjɛkt̪us]
Etymology 1 edit
From dēiciō (“I cast away, I throw [down]”).
Noun edit
dēiectus m (genitive dēiectūs); fourth declension
Declension edit
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | dēiectus | dēiectūs |
Genitive | dēiectūs | dēiectuum |
Dative | dēiectuī | dēiectibus |
Accusative | dēiectum | dēiectūs |
Ablative | dēiectū | dēiectibus |
Vocative | dēiectus | dēiectūs |
Etymology 2 edit
Perfect passive participle of dēiciō (“throw”).
Participle edit
dēiectus (feminine dēiecta, neuter dēiectum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dēiectus | dēiecta | dēiectum | dēiectī | dēiectae | dēiecta | |
Genitive | dēiectī | dēiectae | dēiectī | dēiectōrum | dēiectārum | dēiectōrum | |
Dative | dēiectō | dēiectō | dēiectīs | ||||
Accusative | dēiectum | dēiectam | dēiectum | dēiectōs | dēiectās | dēiecta | |
Ablative | dēiectō | dēiectā | dēiectō | dēiectīs | |||
Vocative | dēiecte | dēiecta | dēiectum | dēiectī | dēiectae | dēiecta |
References edit
- “deiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- deiectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)
- deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)