Latin edit

Pronunciation edit

Etymology 1 edit

From dēiciō (I cast away, I throw [down]).

Noun edit

dēiectus m (genitive dēiectūs); fourth declension

  1. throw (or that which is thrown)
  2. declivity, descent
Declension edit

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dēiectus dēiectūs
Genitive dēiectūs dēiectuum
Dative dēiectuī dēiectibus
Accusative dēiectum dēiectūs
Ablative dēiectū dēiectibus
Vocative dēiectus dēiectūs

Etymology 2 edit

Perfect passive participle of dēiciō (throw).

Participle edit

dēiectus (feminine dēiecta, neuter dēiectum); first/second-declension participle

  1. downcast, dismayed, dejected, cast down, thrown down
  2. drooping, hanging
Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēiectus dēiecta dēiectum dēiectī dēiectae dēiecta
Genitive dēiectī dēiectae dēiectī dēiectōrum dēiectārum dēiectōrum
Dative dēiectō dēiectō dēiectīs
Accusative dēiectum dēiectam dēiectum dēiectōs dēiectās dēiecta
Ablative dēiectō dēiectā dēiectō dēiectīs
Vocative dēiecte dēiecta dēiectum dēiectī dēiectae dēiecta

References edit

  • deiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • deiectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)