dissimulans
Latin
editEtymology
editPresent participle of dissimulō
Participle
editdissimulāns (genitive dissimulantis, adverb dissimulanter); third-declension one-termination participle
Declension
editThird-declension participle.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | dissimulāns | dissimulantēs | dissimulantia | ||
Genitive | dissimulantis | dissimulantium | |||
Dative | dissimulantī | dissimulantibus | |||
Accusative | dissimulantem | dissimulāns | dissimulantēs dissimulantīs |
dissimulantia | |
Ablative | dissimulante dissimulantī1 |
dissimulantibus | |||
Vocative | dissimulāns | dissimulantēs | dissimulantia |
1When used purely as an adjective.